مرده ام اما همان خجلت طراز هستی ام

با عرق چون شمع می جوشد گداز هستی ام

رنگ این پرواز حیرانم کجا خواهد شکست

چون نفس عمری ست گرد ترکتاز هستی ام

کاش چشمم وانمی گردید از خواب عدم

منفعل شد نیستی از امتیاز هستی ام

حاصل چندین امل چشمی بهم آوردن است

بگذر از افسانهٔ دور و دراز هستی ام

بر هوا چند افکنم سجادهٔ ناز غبار

سجده ای می خواهد ارکان نماز هستی ام

نقش من چون اشک شوخی کرد و از خجلت گداخت

کاش هم در پرده خون می گشت راز هستی ام

چون حبابم یک نفس پرواز و آن هم در قفس

ای ز من غافل چه می پرسی ز ساز هستی ام

صبح پیری می دمد ای شمع ما و من خموش

جز نفس مشکل که گیرد شاهباز هستی ام

چشمکم را چون شرر دنبالهٔ تکرار نیست

پر تغافل پیشه است ابروی ناز هستی ام

سرنگونیهای خجلت تحفهٔ ف حاصلی ست

کیست غیر از یأس بیند بر نیاز هستی ام

بیدل از منصوبهٔ عنقایی ام غافل مباش

نقد اظهاری ندارم پاکباز هستی ام